Եղեգնակատու

Եղեգնակատուն կատվազգիների ընտանիքի գիշատիչ կենդանի է։ Նրան անվանում են նաև Խաուս, ճահճային կամ նեղոսյան կատու։  ՀՀ-ում տարածված է Արարատի և Արմավիրի մարզերում (Արաքս գետի հովտում), մասամբ հանդիպում է նաև Սյունիքի, Վայոց ձորի, Գեղարքունիքի և այլ մարզերում։
Հին Եգիպտոսում դեռ 3 հազար տարի առաջ, եգիպտացիները կարողացել են ընտայնացնել կենդանուն և օգտագործել ջրլող թռչունների որսի ժամանակ։
Դրա մասին հայտնի է դարձել հայտնաբերված ժայռապատկերներից, որոնցում պատկերված են նմանատիպ կենդանիներ՝ ատամների մեջ որսը բռնած դեպի ափ լողացող, որտեղ կանգնած են մարդիք ։ «Խաուս» անվանումը կրկին առաջացել է հին Եգիպտոսից, որովհետև կատուներին պահում էին տանը։ Եղեգնակատուն ընտանի կատվից տարբերվում է ավելի խոշոր չափերով։ Մարմնի երկարությունը տատանվում է 60–90սմ, իսկ պոչի երկարությունը հասնում է 21–30սմ։ Քաշը կազմում է 8–15 կգ, մնդավի բարձրությունը՝ 50–90սմ։ Մարմինը համեմետաբար կարճ է, ոտքերը երկար, իսկ ականջների ծայրերին առկա էն մազափնջեր։  Մազածածկը միջին երկարության է, իսկ գունավորումը հիմնականում ավազամոխրագույն և հիշեցնում է չոր եղեգնի գույնը։ Մորթու վրա կարող է լինել աննկատելի նախշ՝ մուգ բծերի կամ գծերի ձևով, որն ավելի տեսանելի է պոչի և վերջույթների վրա։ Այն ավելի նկատելի է երիտասարդ սռանձնյակների և ձագերի մոտ։ Մազափոխությունը լինում է ամռանը, աշնան վերջում մորթին դառնում է շատ խիտ։
Գիշատչի գունավորումը թույլ է տալիս հմտորեն քողարկվել եղեգների և թփերի մեջ։ Բնակվում են գորշուկների և աղվեսների լքված բներում, գետերի և ջրամբարների մոտ։ Գերազանց լողորդներ են, ինչի շնորհիվ որսում են ջրլող թռչուններ և ձկներ։
Եղեգնակատվի սննդակարգը շատ բազմազան է  և կարելի է վստահորեն ասել, որ նա սնվում է ցանկացած կենդանի արարածով, որը կորող է որսալ։